تأثیر هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی- نورموباریک و شرایط طبیعی بر غلظت VEGF، سرم اریتروپویتین، VO2max و شاخص خستگی

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی نورموباریک برغلظت VEGF، اریتروپویتین، VO2max و شاخص خستگی بود. بدین منظور24 دانشجوی مرد غیرورزشکار داوطلب شرکت در پژوهش شدند. آزمودنی‌ها براساس حداکثر اکسیژن مصرفی درسه گروه هشت نفره، تمرین در شرایط هایپوکسی مطابق با ارتفاع4200 متر، تمرین در شرایط نورموباریک و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی‌ها پرسشنامه مشخصات عمومی و پزشکی را تکمیل نمودند، و برخی از شاخص‌های ترکیب بدن آنها نیز اندازه گیری شد. روز قبل از شروع دوره تمرینی در حالت ناشتا از آزمودنی‌ها خونگیری بعمل آمد. شاخص خستگی با تست وینگیت و VO2max آنها بوسیله دستگاه گاز آنالیزور اندازه گیری شد. هر دو گروه تجربی پروتوکل تمرینی مشابه‌ی را داشتند. (55% تا 75% اکسیژن مصرفی بیشینه به صورت فزاینده به مدت 45 دقیقه) بجز گروه هایپوکسی که با 12% هایپوکسی تمرین کردند. پروتوکل تمرینی شامل سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته بود. گروه کنترل هیچ گونه تمرینی انجام نداد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس دو طرفه . استفاده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی- نورموباریک باعث تغییر معناداری در غلظت VEGF سرم (افزایش44 درصد) و VO2max (افزایش14%) در گروه هایپوکسی نسبت به دو گروه دیگر شد. همچنین هشت هفته تمرین در شرایط هایپوکسی هیچگونه تغییری در شاخص خستگی گروه‌ها ایجاد نکرد. نتیجه گیری: با وجودی که تمرینات استقامتی موجب بهبود vo2max و آنژیوژنز می‌شود، اما تمرین استقامتی در شرایط هایپوکسی می‌تواند این بهبود را تسریع کند.